Van‘da yaşayan Ermeniler, Güneşin
gün sonunda geldiği yer olan Van Gölüne geri döndüğüne inanırlar. Van Gölüne
geri dönen Güneş, günün yorgunluğunu atmak için yıkanıp gölün zemininde köpükten
oluşmuş, kar beyazı, gül kızılı renklerin hakim olduğu tülbentlerle bezeli köpüklü
yatağında uykuya dalar. Ertesi gün tan yeri atmadan melekler tarafından
uyandırılır. Alev alev yanan elbiseleri meleklerin yardımıyla giydirilip yatağı düzeltilir. Kendine gelmesi için sunulan su ile yüzünü yıkamak istediğinde; dağlardan, vadilerden
çığ gibi kaynak sular fışkırır. Buna kulak kabartan kuş uykusundaki kuşlar, cıvıl
cıvıl ötmeye başlarlar. Doğunun doğusundaki yüksek dağlardan kopup gelen oniki
dev adam, ellerindeki parlak elevli çubuklarla kuşların çıvıltısında karlı
dağların doruklarına vurmaya başlarlar. Dev adamların bu hiddeti karşışında irkilen
dağlar saygıyla boyunlarını eğerler. Buna kayıtsız kalmayan Güneş, işte tam o
anda tüm haşmetiyle gövdesindeki alev toplarını saçıp, saçlarındaki ateşi
gösterir ve tüm doğayı kuçaklayıp gökyüzündeki yerini alır.
Manuk Abeghian‘ın ‘‘Ermeniler‘de Batıl İnançlar‘‘ adlı
kitabından, Leipzig, 1899
